بناهای تاریخی ایران به لحاظ فرهنگی، و زیبائی شناسی از اهمیت بالایی برخوردارند. این بناها هویت فرهنگی گذشتگان را در خود حفظ کرده است و عامل تحکیم وحدت ملی نیز می باشند. علاوه بر این بناهای مذکور عامل مهمی جهت جذب توریست و گسترش این صنعت در کشور نیز می باشند. این آثار پرارزش با عوامل طبیعی و غیر طبیعی در دوره‌های گذشته مورد تهدید قرارگرفته اند. چه بسا بناهایی که هیچ اثری از آنها امروزه وجود ندارد. بدین ترتیب دور از تصور نخواهد بود که در آینده دور یا نزدیک بناهای موجود تاریخی، بدون تدبیر لازم در خصوص حفظ آنها از حیظ انتفاعی خارج و یا براثر عوامل طبیعی تخریب و نابود گردند. از جمله عواملی که بطور غیر منتظره این بناها را مورد هجوم خود قرار می دهند زمین‌لرزه‌ها می باشند. از آنجا که مشخصا در طول طرح و ساخت این بناها اثرات زلزله ملاحظه نشده اند لذا بنا به ضرورت باید این آثار جهت مقابله با این پدیده طبیعی مقاوم سازی و در مواردی بازسازی شوند. بدلیل اینکه این بناها با مصالح و فرمهای سازه ای و هندسی خاصی ساخته شده اند و بعضا از شرایط فیزیکی مناسب برخوردار نیستند بجاست که نگرش متفاوتی نسبت به بناهای میراث فرهنگی و مقاوم سازی آنها اتخاذ گردد. بدین منظور روندی در این مجموعه مطالب پیشنهاد شده است که مقدمتا در اینجا نظری به آنها می افکنیم. برای رسیدن به بینشی جامع و مدبرانه جهت رسیدگی به بناهای تاریخی بخصوص برای اولویت بندی مبتنی بر ارزش معماری بناها و آسیب‌پذیریشان در برابر زلزله در بخش اول این مطالعه آثار ثبت شده در فهرست آثار ملی طبقه بندی شده و برای بررسی کیفی خطر زلزله روی این بناها، گستره مکانی آنها برروی نقشه پهنه بندی خطر زلزله ترسیم شده است. در ادامه به لحاظ آشنایی با فرم بناهای تاریخی ایران و عناصر معماری این بناها براساس دوره تاریخی مقتضیات شرایط اقلیمی، مصالح و مشخصه‌های معماری بنا تقسیم بندی و معرفی شده اند. در بخش بعدی اصول اولیه آسیب‌پذیری و رفتار سازه‌های میراث فرهنگی ذکر شده و در ادامه روشهای مختلفی که برای مقاوم سازی بناهای تاریخی وجود داشته ذکر گردیده است. در انتها بر طبق دو اصل تغییر پاسخ دینامیکی بنا وافزایش ظرفیت باربری سیستم سازه ای بنا، روشهای مزیور تقسیم بندی شده اند. در زمینه مقاوم سازی بناهای تاریخی در برابر زلزله در سطح کشور کار انسجام یافته ای صورت نگرفته است و اغلب طرحها بیشتر جنبه مرمت داشته است. نگرشی جامع و منطبق با اصول علمی و مهندسی در زمینه حفظ بناهای تاریخی ایران در برابر زلزله امری ضروری به نظر می رسد. روشهای پیشنهادی در این مطالعه براساس آن است که بنای مربوطه به عناصر معماری متفاوت تفکیک شده و روشهای مقاوم سازی برای هریک از اجزاء بصورت جداگانه پیشنهاد ومطالعه شود. در مرحله بعدی به جهت آنکه خسارات وارده جهت اجراء روش مقاوم سازی و میزان افزایش تقویت بنا به کمک سیستم تقویتی از ابتدا تراز ایمنی را برای حد مقاوم سازی در نظر نمی گیریم بلکه برعکس امکانات و روشهای مقاوم سازی تکلیف ما را برای انتخاب روش مقاوم سازی مشخص خواهند کرد. براین اساس روندی طبق اصول پروژه‌های کلان طی چهار فاز ارائه می گردد که تأکید این مطالعه بیشتر روی فاز اولیه پروژه مقاوم سازی می باشد. طبق یک الگوی ساده روشی برای تعیین ظرفیت بنا براساس دوره بازگشت زلزله قابل تحمل ارائه می گردد و بدنبال آن معیاری برای ارزش گذاری روشهای مقاوم سازی برمبنای ریسک زلزله و خسارات وارده جهت اجراء روش مقاوم سازی ارائه می گردد تا بتوان بکمک آنها بطور کمی برای مقاوم سازی این بناها ارزش گذاری نمود وبه راحتی روش مقاوم سازی مناسب را انتخاب نمود. بخش پایانی فرآیند مقاوم سازی در حد فاز صفر بار منار بعنوان یکی از عناصر معماری صورت می گیرد که در آن کلیه ویژگیهای مربوط به پروژه فاز صفر مقاوم سازی عناصر معماری بطور ملموسی برای تمام روشهای مقاوم سازی منار قابل ملاحظه می باشد.