جداسازی لرزه ای در تراز پایه ساختمان ها یكی از روش های مؤ ثر در طراحی سازه های مقاوم در برابر زلزله می باشد. عمده كاربرد این روش در سازه های است كه انتظار می رود پس از وقوع زلزله، دارای عملكرد قابلیت استفاده بی وقفه باشند. فلسفه طراحی سازه های جداسازی لرزه ای، ارتقاء عملكرد سازه های جداسازی شده نسبت به سازه های باپایه ثابت بوده كه آیین نامه های مرتبط با ساز ه های جداسازی شده نیز بر این اساس شكل گرفته اند و در آن ها افزایش هزینه های ساخت در قبال افزایش سطح عملكرد سازه ای امری پذیرفته شده است. فرض عدم خرابی روسازه و الاستیك ماندن آن همراه با تغییر مكان های بزرگی كه برای لایه جداساز در نظر گرفته می شود، از تدابیر آیین نامه ها در رسیدن به این سطح عملكردی است.
در این مطالعه سعی بر این است تا با كاهش هزینه های ساختمان و رسیدن به سطوح عملكردی پایین تر از قابلیت استفاده بی وقفه، زمینه را برای گسترش كاربرد عمومی سازه های جداسازی شده لرزه ای فراهم آورد.
طراحی روسازه برای سطح خطر پایین تر از سطح خطر مبنای طراحی ضمن استفاده از روابط آیین نامه UBC-97 به منظور دست یافتن به سازه ای شكل پذیر و استفاده از متوقف كننده های حركتی در لایه جداساز، ابزارهای هستند كه در جهت رسیدن به این هدف از آن ها استفاده شده است.
برای بررسی رفتار سازه جداسازی شده با روسازه شكل پذیر و متوقف كننده های حركتی در لایه جداساز، ساختمان های چهار طبقه با سیستم باربر جانبی قاب خمشی، هشت طبقه با سیستم باربر جانبی قاب خمشی و چهار طبقه با سیستم باربرجانبی مهاربند هم مركز، تحت پنج ركورد حوزه دور و پنج ركورد حوزه نزدیك، با استفاده از آنالیز تاریخچه زمانی غیر خطی مورد ارزیابی قرار گرفته اند. عملكرد این سازه ها با استفاده از پارامترهای مقایسه عملكرد در قیاس با سازه جداسازی شده كه برای سطح خطر مبنای طرح آیین نامه طراحی شده و سازه باپایه ثابت كه برای سطح خطر طراحی مورد نظر آیین نامه طراحی شده، مورد ارزیابی قرار گرفته است.
مقادیر پاسخ شتاب،‌ تغییر مكان ماكزیمم، برش پایه، چرخش پلاستیك مفاصل و تغییر شکل های ماندگار در سازه دراثر نرم شدن روسازه و برخورد افزایش و تغییر مكان پایه كاهش می یابد. سرعت طبقات در سازه مذكور تفاوت چندانی نمی كند.
در مجموع می توان گفت با استفاده از این روش، سطح عملكرد سازه به سطحی پایین تر از قابلیت استفاده بی وقفه
می رسد در حالیكه هنوز به آستانه فروریزش نرسیده است. این سازه در سطح خطر پایین تر با دوره بازگشت ۷۵ سال، بدون برخورد به متوقف كننده های حركتی، همچنان قابلیت استفاده بی وقفه خود را حفظ می كند.
سازه مورد نظر در هر دو سطح خطر از عملكرد بهتری نسبت به سازه با پایه ثابت برخوردار است.